!

!

 

!

 

شباهنگام در رویا و بیداری

خدای مهربان با من سخن می گفت

((تو ای رویا زده ای مست آشفته

تو ای عاشق تو ای دلداده سر تا به پا آتش

به من بر گو که

او

را تا کدامین حد تویی دلداده و مشتاق؟))

نگاه مهربانش خیره بر من بود

خدا سر تا به پا شوق شنیدن بود

!

خداوندا من او را ))

...

آه من او را

...))

صدایم در گلو بشکست

پس از آن اشک بود و اشک بود و اشک

!!!

خدا با برد باری اشک من بسترد

نگاهم بر دو چشم مهربانش خیره شد آن دم

تا بدان پایه که تنهایی توست))

پاسخم این بود

!!

پس از لختی سکوت ژرف

اشک پر سوز خدای مهربان از دیده جاری شد

زیر لب با درد نجوا کرد

:

آه ای رویا زده ای مست آشفته

آه ای عاشق تو ای دلداده سر تا به پا آتش

عشق تو تا بی کرانها تا ابد جاریست

همچنان تنهایی بی انتهای من

!

غزل 14.4.85